De Simac Ladies Tour. Vooraf schreef ik nog: het is misschien wel de mooiste rittenkoers van Nederlandse bodem. Na afgelopen week weet ik genoeg. Deze editie hoort thuis in het rijtje van mooiste meerdaagses voor Parkhotel Valkenburg. De 24e editie begon alleen niet zo mooi. In Flevoland. In de openingsetappe op dinsdag was het nerveus. Open polders, wind in de zij, dat kon maar 1 ding betekenen: Waaieeeerrrsss! En helaas ook valpartijen. Femke Markus kuste het asfalt zo hard dat ze gelijk door kon naar de tandarts voor paar nieuwe tanden. Het peloton lag ondertussen al uit elkaar. Mischa zat in de eerste groep van zo’n 20 rensters die gelijk een voorsprong nam op de rest. Het begin van een goed eindklassement. Ook voor Lorena Wiebes. Ze won de sprint en pakte de leiding.

 

Woensdag was gehaktdag. Wiebes maakte wederom gehakt van de concurrentie in de sprint. Donderdag was weggeefdag. Niet Wiebes maar ploeggenote Charlotte Kool mocht juichen. Normaal gesproken de laatste vrouw in de sprinttrein van Wiebes, maar nu waren de rollen omgedraaid. Op naar vrijdag. De koninginnenrit. Klimmen in Limburg. Sommige keken er naar uit, terwijl bij anderen het angstzweet al in de koersbroek stond. Zo ook bij Kirstie. Het liep niet. Waarom toch? “Vooraf had ik me suf getraind. Dagen van lange trainingen met blokken.” Met twijfels en frustraties als resultaat. Waar blijven die goede benen toch? Ze trok aan de bel bij trainer Leon Burger, of ze misschien in zijn woonplaats in Spanje lagen? Maak je geen zorgen. Vertrouw op je basis, waren zijn woorden. Het klonk bijna als het Spaanse credo: Mañana, mañana. Lukt het vandaag niet, morgen is er weer een nieuwe dag.

 

Die nieuwe dag was vandaag. In Limburg vond ze de benen waar ze zo naar had gezocht. Een aanval van 90 km werd beloond met de bollentrui. Van Bolle Fem gaan we naar Bolle Kirstie. Na de Tour is het weer raak. Diep in de finale weet Riejanne Markus de rit weg te kapen voor Lorena Wiebes, die niet alleen kan sprinten maar ook een aardig potje kan klimmen. Op naar het tijdritbal. Kirstie haar dresscode is wit met rode stippen. Een opvallende verschijning op z’n zachts gezegd. Maar genoten heeft ze zeker. “Ik heb alleen maar gelachen op de fiets. Iedereen riep m’n naam en voor al onze sponsors in Limburg was dit ook mooi.” Daarna bouwt de spanning zich op. Het slotakkoord van de Simac Ladies Tour. Alles ligt nog open. De verschillen zijn klein. Kirstie is nog niet zeker van haar zaak in het bergklassement en in de strijd om de beste jongere staat na 5 dagen koers maar 4 tellen tussen de nummers 1 Mischa en 2 Julie de Wilde. Wie heeft de beste benen en de sterkste zenuwen?