We komen om te winnen. Je hoort het vaak genoeg. Maar zo vaak als je het hoort, zo weinig lukt het in de praktijk. Een kwestie van goede benen, het goede moment, of gewoonweg goed geluk. Kortom, alles moet kloppen op die ene dag. Ook nu zei het team vooraf: we gaan voor de winst. Want ja, anders kun je net zo goed thuisblijven toch?

 

En zo vertrokken Belle de Gast, Kirstie van Haaften, Mischa Bredewold, Nicole Frain en Quinty Schoens aan hun rit van 120 km. Er stond wind, genoeg wind, om het op de kant te gooien. Parkhotel nam het initiatief om de boel uiteen te scheuren. Dat lukte. In waaiers ging de koers verder richting de finalerondes met Quinty een lange tijd in de ontsnapping. Totdat alles weer samen kwam. En nu? Mischa haar plan was om af te wachten. Een alles of niets poging op zo’n 4 km van de meet. Maar haar koersinstinct dacht daar anders over.

“In de lokale rondes zat een lastige steile klim. Een kopgroep reed weg en ik schoof mee. Ik draaide wel mee maar niet volle bak, want ik wilde nog steeds winnen hier.” Ze had haar zinnen gezet op deze wedstrijd. Ze zat in de winning mood na etappewinst in de Simac Ladies Tour. “Dit parcours lag mij en het deelnemersveld was niet zo sterk dat een alles of niets poging onmogelijk was. In dit veld pakken ze me niet 1,2,3 terug.”

Op de laatste klim wordt er weer aangevallen. Mischa kan weer mee en versneld zelfs. Ze rijdt weg van de rest. “Ik keek om en verbaasde mezelf. Ik had dit niet verwacht op een klim. Het plan was om pas op het vlakke te gaan. Nu had ik een gaatje en moest ik door. Ik moest alleen boven komen.” Op de top was ze los. Volle bak naar beneden en dan nog 4 km door stoempen op het vlakke. Ze dendert naar de finish. Kijkt nog een keer achterom. Is het echt? Ja, het is echt! Ze kan haar armen in de lucht steken en haar benen stilhouden. Acht seconden is genoeg op de rest. “Het moest uit mijn tenen komen maar het is gelukt.” Een UCI-klassieker staat op haar naam. Ze is de eerste winnares van ‘A Travers les Hauts de France’.