De Franse koersen zitten erop. Voor even. Half september keren we alweer terug naar het land van wijn, croissants en brie. Op het menu afgelopen week stonden twee klassiekers. Donderdag was het tijd voor Kreiz Breizh Elites Féminin. De opwarmer voor zaterdag. Met 137 km en meer dan 1800 hoogtemeters worden de benen flink wakker geschud.

Na een rustweek was Femke Gerritse benieuwd hoe ze ervoor stond. De Tour en Scandinavië hadden er aardig ingehakt. Fysiek en mentaal. Het lijf was op. Het naseizoen lonkt. Maar zo ver is het nog niet. Het seizoen is nog lang. Waren de benen op tijd hersteld? In de vijf finalerondes zat de côte du Stade Mont Bareil (900m a 6%). Een kopgroep ging ervandoor. Ze twijfelde. Ben ik wel goed genoeg? En weg was kopgroep. Zonder Gerrie. Een gok die later goed uitpakte. De koploopsters werden teruggepakt op de laatste klim en de volgende aanval kwam. Nu durfde ze wel mee te gaan. De benen waren goed. “Daar had ik stiekem op gehoopt, maar niet verwacht. Zeker niet na weinig harde trainingen en veel rust.” Ze finishte als 13e met tevreden benen. “Dat gaf mij vertrouwen. De benen waren er en lagen niet nog in m’n bed.” Ook Ella Wyllie reed een sterke wedstrijd binnen de top dertig.

Vertrouwen. Dat groeit met goede benen. Met mooie uitslagen. Met aanvallen. Met een trui om je schouders. Maar zo snel als het groeit, zo snel kun je het ook kwijt raken. Een valpartij. Een blessure. Nog een valpartij. Je fiets voelt anders dan anders. Je verliest het vertrouwen. In je fiets, maar vooral in jezelf. Elke renster maakt dit mee. De één vliegt, terwijl de ander zich afvraagt: waarom loopt het niet? Voor Nicole is het zoeken in de koersen waar ze juist had willen vlammen.