Het was zondag op twee vlakken koers. In Nederland en in België. De slotrit van de Simac Ladies Tour in Arnhem en de Grote Prijs Beerens in Aartselaar. Het team in België was gebrand op succes. Nadat ze de voorbije dagen de meiden hadden zien vlammen in Nederland gaf dat moraal. Helemaal toen Kirstie van Haaften de dag voor de koers de bergtrui pakte in de koninginnenrit van de Simac Ladies Tour.

 

Goed voorbeeld, doet goed volgen. Of zoals in het wielrennen: ‘A winning mood creates a winning team’. Alleen geen bergen rondom Aartselaar. Het parcours was nagenoeg vlak. In de 130,6 km lange klassieker was het vooral continu draaien en keren over smalle wegen, door dorpjes heen met spandoeken waarop geschreven staat: “Welkom in ons Reet.” In het rijtje raarste plaatsnamen kan die zo naast het Overijsselse Rectum liggen. Maar nee, we zijn toch echt bij onze zuiderburen waar intussen de gashendel flink open wordt gedraaid.

 

Met nog 50 kilometer te gaan worden de eerste vluchters ingerekend. Daarna springen er telkens rensters weg maar het blijft een kat en muisspel tussen de aanvalsters en het peloton. Niks of niemand krijgt de ruimte. De rensters van Le Col-Wahoo bepalen het tempo in de slotfase. Met Marjolein van ’t Geloof willen zij gaan voor de sprint. En dat doen ze goed. Heel goed zelfs. Ze pakken niet alleen de winst maar ook de tweede plek. Een dolblije Marjolein die haar eerste UCI-zege binnen heeft. Maar ook een dolblije Marith Vanhove. De nummer drie is met haar eerste UCI 1.1 podium bij de elite vrouwen net zo gelukkig.

“Tijdens de wedstrijd dacht ik: het is niet voor mij vandaag. Ik had geen goeie dag. Pas de laatste 30/ 40km kwam ik er doorheen. Toen hebben de meiden mij goed geholpen. De laatste anderhalve ronde ben ik bij Ella gebleven en mooi van voren afgezet. Bart riep door het oortje: vandaag is voor jou. Toen kreeg ik wel een beetje kippenvel.”

 

In de laatste kilometers raakte ze alleen haar teamgenoten kwijt. “Het was zo chaotisch en hectisch. Op 2 km van de meet zat ik nog te ver. Als ik hier blijf zitten gaat het niet lukken, dacht ik. Toen moest ik snel schakelen en ben ik mee geschoven met anderen.” Zo kwam ze in een positie voor het podium. “Ik ben blij dat ik er geraakt ben. Maar het was meer hard rijden dan echt sprinten”, lacht ze.

 

Als bonus pakt ze ook de trui voor de beste jongere in het SKM Ladies Cycling Cup. En de Simac Ladies Tour? Hoe verliep die? Die houden jullie morgen tegoed.